Andam

 

హలో అండి, అందరికి నమస్కారం! ఇవ్వాళ ఒక ఆసక్తికరమైన సంఘటన జరిగింది. నేను మా బాబుకు డ్రెస్ కొనాలని ఒక స్టోరుకు వెళ్ళాను. అదే సమయంలో ఒక ఎనిమిది సంవత్సరాల పాప, వాళ్ళ అమ్మ కలిసి ఆ స్టోరుకు వచ్చారు. నాకు కావలసినవి అన్ని తీసుకున్నాక ఆఖరున మా పాపకు హెయిర్ బాండ్స్ వెతుకుతున్నపుడు, యాధృచికంగా ఆ అమ్మాయి మరియు నేను ఒకే బాండ్స్ సెట్ తీసుకోబోయాము. మాకు అప్పుడు అదే ఆఖరు సెట్ అని అర్థమైంది. వాళ్ళమ్మ తనను అదే ఎందుకు కావాలి అని అడిగితే, తను నేను అందంగా కనిపించటానికి ("Mom, I wanna look beautiful"!) అది కావాలి అని చెప్పింది. అంత చిన్న పాపకు అలా ఎందుకు అనిపించింది అని నేను చాలా ఆశ్చర్యపోయాను. మనము పిల్లలను ఎటువంటి వాతావరణంలో  పెంచుతున్నామో ఆలోచిస్తే అర్థమైంది. చలనచిత్రాల దగ్గర్నుంచి టీవీ సీరియల్స్, అడ్వేర్టీసెమెంట్స్ వరకు పిల్లల్ని ఎంత ప్రభావితం చేస్తున్నాయి కదా! పొడువు-పొట్టి, లావు-సన్నం, నలుపు-తెలుపు, ఇలా బాహ్యసౌందర్యానికి ప్రాధాన్యత ఇస్తున్నాము. ఒక బిడ్డకు అమ్మ ఎలా ఉన్నా అమ్మే. అమ్మ మాటే అందం, అమ్మ సరిగ్గా పాడలేకపోయినా అమ్మ పాటే మధురం. అందం అనేది కేవలం మన ఆలోచనా దృక్పథమే కదా!

అమ్మ ప్రేమ అందం, నాన్న గారాబం అందం 

భర్త పిలుపు అందం, నాన్నమ్మ పలకరింపు అందం 

పసిపిల్లల బోసి నవ్వులు అందం, తొలకరి వాన జల్లులు అందం 

గుడిలో అమ్మవారు అయ్యవార్లు అందం 

వారి చల్లని చూపులే మనసుకు పరమానందం. 

బాహ్యసౌందర్యం కన్నా అంతర్సౌందర్యం గొప్పది. ప్రతి జీవాత్మ లోనున్న పరమాత్మ ఒక్కటి. ఇంత చిన్న సత్యాన్ని తెలుసుకున్న మనిషి ధన్యుడు. 

అదండి సంగతి! ఇంకో పోస్టుతో మళ్ళీ కలుస్తాను. 

Ganapathi Deva Gajanana

శుక్లాంబరధరం విష్ణుం శశివర్ణం చతుర్భుజం 

ప్రసన్నవదనం ధ్యాయేత్ సర్వ విఘ్నోప శాంతయే || 

గురుర్బ్రహ్మ గురుర్విష్ణుః గురుర్దేవో మహేశ్వరః 

గురు సాక్షాత్ పరబ్రహ్మ తస్మై శ్రీ గురవే నమః || 

అందరికి నమస్కారం! నా మొట్టమొదటి బ్లాగుపోస్టు (blogpost), విఘ్నహర్త వినాయకుడిని మరియు నా ఇష్టదైవం షిరిడి సాయిబాబా వారిని శ్రద్ధ, భక్తులతో నమస్కరించుకొని మొదలుపెడుతున్నాను. 

నేను ముందుగా చెప్పదలుచుకున్న ఈ కథ అందరికి చిన్నప్పుడు అమ్మమ్మలో, నాన్నమ్మలో, తల్లితండ్రులో  చెప్పుంటారు. చిన్నపిల్లలు చాలా ఇష్టపడే దేవుడు, ఇంకా మాటలు సరిగ్గా రాని పిల్లలకు ముద్దుగా తొండం స్వామి అని చెప్తుంటారు. ఇప్పుడు అందరికి గుర్తొచ్చిందా కథ? అదేనండి మన బుజ్జి గణపయ్య జననం. నేను అందరిలాగే మా పాపను జోకొడుతూ ఈ కథ చెప్పాను. పార్వతి దేవి నలుగుపిండితో బొమ్మను చేసి, ప్రాణం పోసి, ద్వారానికి కాపలాపెట్టి వెళ్ళటం, పరమేశ్వరుడు రావటం, బాలుడిని లోపలకు వెళ్ళటానికి దారివ్వమని అడగటం, ఆఖరకు ఏమి జరిగిందో మనందరికీ తెలిసినదే. 

ఇక అసలు ట్విస్ట్ ఇక్కడేనండి. మా అమ్మాయి కథంతా చాల బాగా విని, నన్నో ప్రశ్న అడిగింది. "అమ్మ, పార్వతి దేవికి చాలా మహిమలు ఉన్నాయి కదా, మరి పార్వతి దేవి బాబు తల ఎందుకు అతికించలేదు"? (Amma, you said that Parvathi Devi has many powers and she created a boy. Then why didn't she attach the boy's head? - this was the word to word question that she asked). అప్పుడు తన వయస్సు మూడున్నర సంవత్సరాలు. ఇది విని నోరు వెళ్ళబెట్టటం ఈ సారి నా వంతయ్యింది😆😆. 

మా పాపను పడుకోబెట్టేందుకు నేను ఈ కథ చెప్పాను. తనకు ఇది ఒక కథ మాత్రమే, కానీ తన చిన్న ప్రశ్న నన్ను ఆలోచనలో పడేసింది. చిన్నపిల్లల్లో చాలా కుతూహలం, సృజనాత్మకత ఉంటాయి. కొన్ని విషయాల్లో చిన్నపిల్లలా ఆలోచించగలిగితే ఎంత బాగుంటుంది. కానీ వయస్సు పెరిగేకొద్దీ మన ఆలోచనా దృక్పథం ఎంత మారిపోతుందో కదా! 

ఇవ్వాళ్టికి అదండీ సంగతి!